SAKIT NGA HANDUMANAN
Si corona tipik na sa atong kasaysayan,
Kasaysayang di malimtan sa sunod pang mga katu-igan,
Kasaysayang mahisulat na sa panid sa kapalaran,
Kasaysayang mikalas og daghang kinabuhi sa kalibotan.
Nagsugod si Corona didto sa Wuhan, China,
Isog ning kagawa kay milangyaw nga walay visa-visa,
Tawo nga mataptan maglisud og ginhawa,
Kon dili madali, minteryo ang puy-an sa biktima.
Tungod ani na-alarma kalibotanong mga Pangulo,
Mihatag sila’g kamado-an aron dali ning masumpo,
Gipangsirado halos tanang negosyo,
Gi-awhag mga tawo sa balay una mopuyo.
Sa laing punto, si corona naghatag natog nindot nga pagtulon-an,
Nadisiplina niya tanang katawhan sa kalibotan,
Napasunod niya ang tawo sa bisan unsay mando sa kagamhanan,
Gitudlo niya ang bag-ong normal sa atong katilingban.
Molabay ra ni si Corona apan magbilin ni’g dakong lakra,
Lakra nga bisan si Panahon dili makapala,
Lakra nga nakulit sa kasingkasing sa matag usa,
Lakra sa kapintas nga dili ma-alim bisan kanus-a.
Uban sa pagtuyok sa panahon,
Hinay-hinay ra kitang makabangon,
Sakit man nga handumon,
Bug-os ni natong dawaton.
Pahasubo sa pamilya sa mga biktima,
Isipa kini nga damgo nga wala damha,
Inayanaya ang kaguol sampit Kaniya,
Gitugot ni sa Dios aron tawo subling magkahi-usa.