September 6. 2020
23rd Sunday in Ordinary Time (Year A)
Ezekiel 33: 7-9 / Psalm 95: 1-2, 6-9 /
Romans 13: 8-10 / Mt 18: 15-20
NOT JUDGMENT BUT LOVE
Word : Today’s gospel passage is a part of the fourth major discourse of Jesus in Matthew’s version. It is a discourse which deals with “instructions on community life.”
“If your brother sins against you, go and tell him his fault between you and him alone. If he listens to you, you have won over your brother” (Mt. 18:15). From the beginning, we notice how realistic Jesus is: “If your brother sins against you…” Very lucidly, Jesus foresees that the Christians will be no better than others. The Church is not a community of “spotless saints”, but of “sinners”. Jesus does not dream of a perfect Church, one without any problem.
What Jesus tells us here may be applied with all due nuances, to all our situations of life—family, groups of friends, neighborhood, co-workers, colleagues in associations or organizations, etc. How many tensions, conflict and oppositions! At the start, everything may have seemed simple and smooth-going. But, as time passed, the inner dynamism wanes. The group is in danger of breaking away if no one cares for unity and communion. In such a case, what must we do?
“… tell him his fault between you and him alone. If he listens to you, you have won over your brother” (Mt. 18:15). Immediately we can note, from the quick sequence of words, that Jesus places us in an atmosphere, not of judgment but of love. The entire gospel shouts that Jesus was good to the sinners. We sense that Jesus would like this to be the solution of every conflict.
“If he does not listen, take one or two others along with you, so that every fact may be established on the testimony of two or three witnesses” (Mt. 18:16). Jesus traces the progress most delicately and psychologically. First, a discreet heart-to-heart dialogue so that the evil may remain unknown if possible and the culprit keep his honor and name. Second, appealing to other brothers or sisters, as mediators, to find together more convincing arguments. Still, the purpose is to win over an enemy and bring about reconciliation.
Only when all the two forms of processes are exhausted that we may have to appeal to the superiors and authorities. “If he refuses to listen to them, tell the church. If he refuses to listen even to the church, then treat him as you would a Gentile or a tax collector” (Mt. 18:17). This sentence may shock us. The harshness of this condemnation is precisely explained by the fact that everything possible has been tried to save the brother. One cannot do more. It may even be said that the brother has excluded himself from the community by his repeated refusals. After patiently giving him all his chances, the community acknowledges itself powerless before that brother.
o0o
Order: As the gospel closes, Jesus uses once again his most solemn form of expression “Again, I say to you, if two of you agree on earth about anything for which they are to pray, it shall be granted to them by my heavenly Father” (Mt. 18:19).
Must we despair when we do not see the results of our efforts in favor of our sinful brothers who deny the holiness of their Christian vocation? No is the definite answer of Jesus.
Happily this Church-community, though imperfect, relies less on human efforts than on the Father who is in heaven. Jesus asks us to believe in the efficacy—hidden in heaven and impossible to observe here below by ordinary means—of prayers.
“For where two or three are gathered together in my name, there am I in the midst of them” (Mt. 18:20). The oneness of the Church is beyond the conflicts that tear persons apart.
o0o
Realities: It is natural that our habits that seem bad to others seem good to us. A woman who was a chainsmoker of cigarettes blew the smoke into the face of a man sitting with her on a sightseeing bus. He was a tobacco-chewer, and spat out the window. She blurted out, “Chewing tobacco is a filthy habit.”
He replied mildly, “Well, ma’am, it hain’t never started any forest fires.” (Nashua Cavalier, VIEWPOINT)
o0o
Direction : God the Father, origin of divinity, good beyond all good, and fair beyond all fair, you are the abode of calmness, peace, and concord. Put an end to the discord that separates us from one another, and lead us back to a unity of love that may show some similarity to your divine nature. As you are above all things, unite us by the unanimity of a good mind, so that through the embrace of love and the bonds of affection we may become spiritually one—both in ourselves and in each other—by means of your peace which renders all things peaceful. (Prayer for an End to Discord, St. Dionysius the Syrian <818-848> patriarch and historian)
Ang Tawag
Ni Padre Jose “joesum” Sumampong, Jr.
———————————————————-
Ika-23 nga Domingo sa Tuig (A)
Septiyembre 4, 2011
EBANGHELYO (Mateo 18:15-20)
15 Kon ang imong igsoon makasala kanimo, adtoa siya ug pakit-a siya sa iyang sayop. Apan himoa kini nga kamo rang duha. Kon mamati siya kanimo, magkauli ang inyong maayong kabubut-on. 16 Apan kon siya dili mamati kanimo, pagdalag usa o duha ka tawo, “aron ang matag sumbong kapamatud-an sa duha o tulo ka saksi,” sumala sa giingon sa Kasulatan. 17Ug kon dili gayod siya mamati kanila, isulti ang tanan ngadto sa iglesya. Ug kon dili siya mamati sa iglesya, isipa siya nga usa ka langyaw o kobrador sa buhis.
18“Ug busa sultihan ko kamo: ang inyong idili dinhi sa yuta, idili usab didto sa langit, ug ang inyong itugot dinhi sa yuta, itugot usab didto sa langit. 19Ug sultihan ko pa gayod kamo: kon duha kaninyo dinhi sa yuta magkauyon pagpangayo bisag unsang butanga, kini ihatag kaninyo sa akong Amahan nga atua sa langit. 20Kay kon may duha kon tulo nga magkatigom sa akong ngalan, atua ako uban kanila.” Ang Ebanghelyo sa Ginoo.
oOo
KAHULOGAN SA EBANGHELYO (Mateo 18:15-20)
15aKon ang imong igsoon makasala kanimo…
Ang maong ebanghelyo kabahin sa ika-upat nga gitudlo ni Jesus sumala sa edisyon ni Mateo. Kini mao ang pagtulun-an mahitungod sa kinabuhing katilingbanon (community life).
Ang “katilingban” niadtong panahona mao ang gagmayng pundok sa mga Kristiyanos nga nagkatapok sa matag Domingo alang sa Eyukaristiya, ug kini mao ang “Simbahang lokal (local Church). Gikan pa sa sinugdanan sa Simbahan nalantaw ni Cristo nga ang Simbahan dili kay giapilan lamang sa mga tawong “santos” kondili sa mga tawong “makasasala”. Ang Kristiyanos diay dili kay mas maayo pa kay sa uban—nga maoy kasagarang madungog nato sa uban. Tataw kaayo nga ang Simbahan gilangkoban sa mga tawo nga huyang. Si Jesus wala magalantaw og usa ka Simbahan nga hingpit niining kalibutana. Hinoon si Jesus mao ang mopadayag sa mga pamaagi nga mahimo rang hingpit kini.
15badtoa siya ug pakit-a siya sa iyang sayop. Apan himoa kini nga kamo rang duha. Kon mamati siya kanimo, magkauli ang inyong maayong kabubut-on.
Makita nato dayon nga ang paagi ni Cristo mao kini: nga dili siya mopahimutang kanato nga daw “kita gihukman na”, kondili nga “kita gihigugma”.
Kay dili ikalimod nga adunay mga tawo nga matawag nato og “righters of wrongs” nga walay laing gihimo gawas sa lamang sa pagpanaway. Apan ang pagkondinar ug pagpakaulaw sa mga makasasala sukwahi gayod sa hunahuna ni Jesus. Diha sa ebanghelyo mabasa nato nga alang sa mga makasasala ang nindot nga ipakita mao ang paghunahuna lamang sa ilang kaayohan ug ang pagpakita sa kaluoy.
Kay adunay pagpangilabot, ang hinungdan mao lamang gayod ang gugma. Si Jesus nagbaton og maayong kabubut-on ngadto sa mga makasasala.
Si Jesus nagsugyot nga mao gayod unta kini ang paagi nga gamiton sa panahon nga adunay panagbangi.
16Apan kon siya dili mamati kanimo, pagdalag usa o duha ka tawo, “aron ang matag sumbong kapamatud-an sa duha o tulo ka saksi,” sumala sa giingon sa Kasulatan.
Human sa unang panagtagbo nga kamo rang duha—diin himoon ang kinasingkasing nga pagpadayag sa usag-usa pinaagi sa dialogue aron nga ang sala dili mahibaloan sa uban ug aron usab mapanalipdan ang dungog sa nihitungdan—kon dili siya maminaw, nan anha pa ipahibalo sa usa o duha ka tawo nga himoong tigpatiwala o mediators aron mahitabo ang panag-uliay.
Kon dili pa gayod paminawon, anha pa pahitabo ang ikatulong pamaagi.
17Ug kon dili gayod siya mamati kanila, isulti ang tanan ngadto sa iglesya. Ug kon dili siya mamati sa iglesya, isipa siya nga usa ka langyaw o kobrador sa buhis.
Tungod kay gihimo naman ang tanan apan wala gayoy sangputanan, mao nga ania ang katapusang buhaton: ang pagdala sa maong suliran ngadto sa Iglesia o katilingban.
Ug kon walay nahimo human niini, wala na gayoy mahimo kay niining tungora ang nahitungdan mao na gayod ang wala maminaw ug wala modawat sa kahigayonan sa panaghiuliay. Sa ato pa, siya mismo mao na ang mipahibulag sa iyang kaugalingon sa katilingban. Human sa tulo ka higayon siya nagmagahion sa iyang baroganan. Ang katilingban nahimo nang walay gahum atubangan sa maong sakop.
Apan wala kini magpasabot nga dili na siya higugmaon kay gani si Jesus nagsugo man sa paghigugma sa kaaway (Mt 5:43-48).
18“Ug busa sultihan ko kamo: ang inyong idili dinhi sa yuta, idili usab didto sa langit, ug ang inyong itugot dinhi sa yuta, itugot usab didto sa langit.
Nagpasabot lamang kini nga ang Dios nakiglabot gayod kanato bisan pa kon ania pa kita dinhi sa yuta. Kon unsay nahitabo tali kanato ug sa uban dinhi sa yuta kini may dakong kalambigitan didto usab sa langit.
Tungod kay katuyoan man sa Dios nga wala untay bisan usa nga mawala mao ang paagi sa pagbadlong sa nakasalang igsoon maoy usa ka gabayan nga ang kaluoy sa Dios moabot ug mabati kanatong mga tawo.
19Ug sultihan ko pa gayod kamo: kon duha kaninyo dinhi sa yuta magkauyon pagpangayo bisag unsang butanga, kini ihatag kaninyo sa akong Amahan nga atua sa langit. 20Kay kon may duha kon tulo nga magkatigom sa akong ngalan, atua ako uban kanila.”
Si Jesus migamit na usab niining pulong “sultihan ko kamo” nga maoy ilhanan nga kini maoy usa ka pagpadayag sa usa ka misteryo nga natago pa sa kahibalo sa tawo. Unsay gikauyonan sa katilingban sa ngalan ni Jesus kini itugot sa langitnong Amahan!